هیپرمنیزیمی

بالاتر از نرمال بودن سطح منیزیم خون را هیپرمنیزیمی می گویند. بیماران مبتلا به عملکرد کلیوی ضعیف یا استفاده بلند مدت از ترکیبات حاوی منیزیم به سختی می توانند منیزیم را دفع کنند. منیزیم اضافه در خون موجب می شود که تحریک پذیری غشای سلولی کمتر از نرمال باشد، و به محرک قوی تری برای ایجاد تاثیر مورد نظر نیاز داشته باشند. همانطور که سطح منیزیوم بالا می رود، غشای سلولی نسبت به محرک های طبیعی خود مقاوم تر می شود.

پیش آگهی

تصحیح سطح منیزیم برای پیشگیری از عوارض تهدید کننده زندگی آن ضروری است. بیماران در ریسک چشمگیری برای ایست قلبی هستند زمانی که سطح منیزیم به بالا رفتن ادامه دهد.

علائم و نشانه های تشخیصی هیپرمنیزیمی

♦ برادیکاری در اثر کند شدن پاسخ سلولی به محرک های نرمال
♦ هیپوتانسیون در اثر اتساع عروقی
♦ خواب آلودگی یا لتارژی (خواب آلودگی مرضی)
♦ ضعف
♦ رفلکس تاندون عمقی کمتر از نرمال
♦ کانفیوژن
♦ احتباس ادرار
♦ ایست قلبی در صورت بالا رفتن شدید سطح منیزیم

تست های تشخیصی

♦ سطح منیزیم سرم بالاتر از ۲٫۵ mEq/L
♦ نوار قلب نشانگر پهن شدن کمپلکس QRS و طولانی شدن فاصله PR است
♦ بالا رفتن سطح BUN در صورت نارسایی کلیوی

درمان هیپرمنیزیمی

♦ تجویز وریدی آنتاگونیست منیزیوم:
» کلسیم کلراید (calcium chloride)
♦ تجویز دیورتیک لوپ برای کاهش سطح منیزیم:
» فورسماید (furosemide)
♦ دیالیز – دیالیز خونی یا صفاقی برای دفع منیزیم اضافی (بخصوص در بیماران مبتلا به نارسایی کلیه)
♦ کاهش منیزیم رژیم غذایی (اجتناب از خوردن گوشت، تره بار، سبزیجات سبز، ماهی، دانه های کامل، مغزها)
♦ افزایش مایعات مصرفی برای حفظ هیدراسیون

تشخیص های پرستاری هیپرمنیزیمی

♦ اختلال تبادل گازی
♦ ریسک صدمه
♦ کاهش برونده قلبی

مداخلات پرستاری

♦ پایش جذب و دفع بیمار
♦ پایش علائم حیاتی
♦ پایش وضعیت قلبی و عروقی از نظر تغییرات ریت و ریتم قلبی
♦ پایش نتایج آزمایشات از نظر تعادل الکترولیت ها
♦ آموزش اجتناب از مواد غذایی سرشار از منیزیم
♦ اجتناب از داروهای دارای پایه منیزیم