کاتتریزاسیون قلبی (آنژیوگرافی)

چرا کاتتریزاسیون قلبی تجویز می شود؟

کاتتریزاسیون قلبی یک رویه تهاجمی است که برای معاینه و بررسی شریان های کرونر و ساختارهای داخل قلبی و همچنین اندازه گیری برونده قلب، فشارهای داخلی قلب و سطح اکسیژناسیون انجام می شود.

طرز کار:

یک ماده رنگی رادیواپک (ماده حاجب) که ساختمان های بدن را در مقابل اشعه ایکس مرئی می کند، از طریق کاتتری که در داخل شریان فمورال پای چپ بیمار یا حفره زیربغلی که کرست بازو قرار دارد، وارد شده است، تزریق می شود. سپس ماده حاجب به سمت شریان های کرونر جریان می یابد. سپس جریان و حرکت ماده حاجب از میان شریان های کرونری از طریق فلوروسکوپ مشاهده و ثبت می شود، برای پزشک امکان تعیین موضع و میزان انسداد جریان و ساختارهای قلبی را فراهم می سازد.

مداخلات پرستاری کاتتریزاسیون قلبی :

قبل از رویه:

♦ بررسی شیمی خون برای تعیین سطح BUN و کراتینین. این ها آزمایشات روتین بررسی عملکرد کلیوی هستند.
♦ تعیین احتمال حساسیت بیمار به غذاهای دریایی یا ید. اگر بیمار به ید یا غذاهای دریایی حساسیت داشته باشد، باید فورا گزارش شود زیرا ممکن است به ید موجود در ماده رادیواکتیو (ماده حاجب) حساسیت داشته باشد.
♦ از بیمار رضایت نامه آگاهانه گرفته شود. خطرات و مزایای رویه برای بیمار شرح داده شود، قبل از اینکه رضایت گرفته شو.
♦ بیمار بایستی ۴ تا ۶ ساعت قبل از رویه ناشتا باشد (NPO) تا ریسک آسپیراسیون کاهش یابد.
♦ رویه و عوارض جانبی احتمالی آن برای بیمار شرح داده شود. این عوارض شامل برافروختگی صورت، تهوع، میل شدید به دفع ادرار و درد قفسه سینه است، که معمولاً واکنش بدن به ماده رنگی است.
♦ علائم حیاتی مبنای بیمار ثبت شود تا بتوان تغییرات بعدی آن را بررسی و تعیین نمود.

پس از رویه

♦ موضع تزریق را از نظر خونریزی بررسی کنید، از آنجایی که به یک شریان اصلی دسترسی ایجاد شده است.
♦ بیمار به مدت ۸ ساعت در تخت بماند، از کنده شدن و جابجایی لخته از شریان مورد استفاده برای ورود کاتتر پیشگیری شود.
♦ به مدت ۸ ساعت روی موضع ورود کاتتر پانسمان فشاری قرار دهید تا از انعقاد خون موضع اطمینان حاصل شود.
♦ اگر از شریان فمورال استفاده شد، پای بیمار به مدت ۸ ساعت صاف و بی حرکت نگه داشته شود، تا ریسک جابجایی لخته اجتناب شود
♦ اگر از حفره زیربغلی استفاده شد، دست بیمار به مدت ۳ ساعت برای پیشگیری از کنده و جابجا شدن لخته صاف و بی حرکت باشد.
♦ علائم حیاتی بیمار بررسی و با مبنا مقایسه شود، هر گونه تغییر علائم حیاتی توجه شود
♦ برای کمک به کلیه ها در دفع ماده حاجب، مایعات دریافتی بیمار افزایش داده شود.